W ślad za zmniejszeniem o ok. 23 % terytorium Niemiec (efekt ustaleń konferencji poczdamskiej) po zakończeniu II wojny światowej na terenach wcielonych do Polski przystąpiono do wysiedlania ludności pochodzenia niemieckiego. Wprawdzie masową akcję wysiedleńczą zorganizowano na szeroką skalę w 1946 r., gdy podpisano umowy międzynarodowe ze stronami sprawującymi władzę w strefach okupacyjnych Niemiec, jednak już do końca 1945 r. zachodnią granicę Polski przekroczyło ok. 600 tys. osób.

We Wrocławiu repatriacja rozpoczęła się 1 października 1945 r. od dzielnicy Kowale. „Wojsko otoczyło bloki przy Hundsfeldstr. (ul. Bolesława Krzywoustego). Mieszkańcy w pośpiechu opuszczali swoje mieszkania, biorąc podręczny bagaż. Lokale opieczętowywano, klucze zaś wkładano do koperty. Część walizek od razu rozkradziono. W miejsce dawnych lokatorów zamierzano osiedlić rodziny przybyłe z Wilna. Ludność wysiedloną z północnych rejonów miasta wysyłano ze stacji Wrocław Sołtysowice (Sułkowice). Okazała się jednak zbyt mało wygodna, toteż ustalono, iż lepszy do tych celów będzie port miejski. Chociaż, jak podają statystyki, w dniach od 1 do 6 października 1945 r. ze stacji Wrocław-Sułkowice odjechało 5 600 osób. W tym czasie przeprowadzono także wysiedlania osiedli Biskupin, Dąbie i Sępolno0”[1]. Łącznie w tych dniach miasto opuściło „w dziewięciu transportach 12 537 osób, zaś od 8.11. do 3.12.1945 r. dalszych 29 600 osób”[2].

31 października 1945 r. w Poczdamie została zawarta umowa pomiędzy polskimi władzami a Sowiecką Wojskową Administracją Wojskową Prowincji Brandenburg, na mocy której przeprowadzano akcję repatriacyjną dotyczącą Niemców z Dolnego Śląska. Z dworca Wrocław Nadodrze w kierunku stacji Frost odjeżdżały 52-wagonowe składy (w połowie listopada w ten sposób miasto opuściło również 1217 niemieckich Żydów), jednak w połowie grudnia akcję wstrzymano. Wznowiono ją na masową skalę w 1946 r.