/
Ludwik Flaszen

Biogram

 

Ludwik Flaszen (1930) – urodzony w Krakowie krytyk literacki i teatralny, eseista, tłumacz, prozaik, publicysta. Był współzałożycielem Teatru 13 Rzędów – późniejszego Teatru Laboratorium.

„Młody, obiecujący, choć znany tylko w kręgu przyjaciół jako jeden z ‘krakowskich geniałków’, człowiek z dnia na dzień stał się znakomitością w środowisku twórczym dzięki wygłoszonemu w 1951 roku i rychło opublikowanemu w ‘Życiu Literackim’ artykułowi ‘Nowy Zoil, czyli o schematyzmie’, w którym dobitnie przedstawił wszelkie mielizny i absurdy socrealizmu. Użyty w tym tekście termin „wszystkoizm” wszedł na zawsze do języka polskiego”[1]. Ten i inne z programowych, bezkompromisowych tekstów Flaszena złożyły się na wydany w 1971 r. „Cyrograf”.

W 1959 r. zaproponowano Flaszenowi objęcie posady dyrektora Teatru 13 Rzędów w Opolu, jednak przekazał ją Jerzemu Grotowskiemu, stając się jego najważniejszym, wieloletnim współpracownikiem. „Ludwik Flaszen pełnił w Teatrze Laboratorium funkcję wewnętrznego krytyka lub – jak ujął to Eugenio Barba ‘wiecznego sceptyka’. Widocznym efektem jego pracy były przede wszystkim teksty – zarówno zwięzłe komentarze do przedstawień publikowane regularnie w biuletynie zespołu ‘Materiały – Dyskusje’, zebrane po latach w tomach ‘Teatr skazany na magię’ (1983) oraz ‘Misterium zgrozy i urzeczenia. Przedstawienia Jerzego Grotowskiego i Teatru Laboratorium’ (2007), jak i te mające charakter syntez np. ‘Dziady’, ‘Kordian’, ‘Akropolis’ w Teatrze 13 Rzędów (1964) czy poświęconych sztuce aktorskiej, jak ‘O metodzie aktorskiej’, pisany w szczególnym momencie, wobec groźby zamknięcia teatru w Opolu w 1964 roku. Flaszen jest współtwórcą doktryny teatralnej Teatru Laboratorium, autorem słynnej formuły ‘teatr ubogi” z 1962 roku’”[2].

W 1984 r. w obliczu samorozwiązania Teatru Laboratorium Flaszen pozostał na emigracji w Paryżu.

 

Twórczość

 

Bibliografię autora można przeczytać pod tym linkiem.